En als dan die kerstboomlichtjes aan gaan, dan duik ik het liefst mijn bed in zegt ze stevig.

Voor me zit een vrouw van eind vijftig, en een tikkeltje obstinaat kijkt ze me aan met haar donkerbruine ogen. Ja echt hoor, zegt ze er nog eens stellig achteraan. Mij heeft ze al overtuigd.

Haar man is drie jaar geleden gestorven, op 19 december, en sindsdien is de kerst voor haar niet meer hetzelfde als daarvoor. Ze verteld dat het haar raakt, alle reclames op tv die gaan over samenzijn.
De beelden erop gericht om de tissues tevoorschijn te halen.
De sfeer buiten straalt een periode van gezelligheid uit. Van binnen voelt het anders.
Ik vraag haar waar ze dit kan voelen in haar lijf. Overal, mijn lijf is zo gespannen. Wat heb je voor nu nodig, vraag ik haar. Er komen twee woorden: ruimte en erkenning.

Op de massagetafel begin ik haar zachtjes te pulsen.  Ik voel haar lijf steeds meer ontspannen en ook in momenten weer aanspannen. Meestal als ze weer naar haar gedachtes schiet. Ze zucht een aantal keer. Ik voel dat er niet zoveel woorden nodig zijn nu.
Dan komen er, na een diepe zucht, tranen. Als ik vraag waar die tranen mee te maken hebben, zegt ze: ik word er gewoon zo boos van dat iedereen maar gewoon doorgaat, terwijl ik hem nog steeds zo mis.
Ik laat mijn hand op haar onderrug stil liggen, en de tranen er zijn.
Het is een sessie met weinig woorden, en toch wordt er veel gezegd en geraakt.
We ronden de massage af en ze drinkt stil haar thee. Ze ziet er zoveel zachter uit dan hoe ze binnenkwam.

Later bedenk ik me wat die decembermaand toch dubbel is. Waar het voor de een de mooiste periode in het jaar lijkt, zo is het voor de ander een maand van overleven en zich er doorheen worstelen.
De maand van de hoge verwachtingen of maken we die zelf?
Ik wens in ieder geval dat we met zachte ogen naar elkaar kunnen kijken en dat missen en genieten naast elkaar mogen bestaan.