Familiedrama
Het is vijf dagen geleden we het nieuws over het familiedrama in Dordrecht te horen kregen.
Vier mensen dood, een vader, moeder en twee dochters, een gezin. Vrienden en overburen van mijn schoonzus, zwager en hun kinderen. Ongeloof, verdriet. Onze kinderen die zoveel vragen hadden over het waarom. Onze jongste die op de tekening voor tante liet schrijven dat ze het zo zielig vond voor de meisjes dat ze er niet meer zijn.
Gisteren zijn we naar Dordrecht gereden om de verjaardag van mijn schoonzus en haar oudste zoon te vieren. Daar waar we dit gezin ook altijd zagen.
We hebben tekeningen meegenomen die we hebben neergelegd. Een kaarsje aangestoken.
Opeens is het niet meer ver van ons bed, is het dichtbij, dit gezin heeft een gezicht voor ons. Nog dichterbij, omdat ik het verdriet op de gezichten zie bij mijn schoonzus, haar man en kinderen. Dit gezin was onderdeel van hun dagelijkse leven. Wat een intens groot gemis.
En ook is het fijn dat we er zijn en delen. Met een lach en een traan brengen we de middag en avond met elkaar door.
Een gekke dag zegt mijn schoonzus; ik heb nog nooit op mijn verjaardag gefeliciteerd en gecondoleerd in dezelfde zin gehoord.
